Cel: zmienić Indie

Kampus MDI to kropla porządku w morzu choasu. Terenu pilnuje liczna ochrona, wyłapująca wszelkie nieprawidłowości – łamanie dresscode’u w bibliotece (krótkie spodnie zakazane), wnoszenia laptopa tam, gdzie nie wolno, itp. Budynki MDI są zadbane, codziennie sprzątane, większość z klimatyzacją, dookoła ciągną się hektary przystrzyżonych trawników, na których w różnych miejscach wybudowano boiska do siatkówki, badmintona, piłki nożnej. Trawniki są oczkiem w głowie administracji kampusu, która rok temu kazała wybetonować i zmniejszyć znacznie boisko do krykieta, wokół którego szczególnie w porze monsunu tworzyły się olbrzymie kałuże błota. Więc jak można się domyślić zbyt mało osób gra tu w piłkę nożną, żeby zniszczyć trawnik.

Za przywilej przebywania w tych sterylnych warunkach przez dwa lata na studiach drugiego stopnia kandydaci płacą 900.000 rupii, czyli około 45.000 zł, kwotę olbrzymią jak na standardy indyjskie. Ale wszyscy wiedzą, że MDI to ścisła czołówka w całym kraju. Akinsh, który pomagał mi wczoraj zrobić 3-godzinną rejestrację na policji, przyjechał tu aż ze słynnego Bangalore, które ma przecież świetną szkołę biznesu i jest dynamicznie rozwijającym się miastem nowych technologii. Jak twierdzi, MDI to świetna inwestycja. Już po uzyskaniu dyplomu inżyniera miał oferty pracy za 30.000 rupii, a po ukończeniu anglojęzycznego MDI liczy na przynajmniej półtora razy tyle.

Student MDI ma więc motywację, żeby ciężko pracować. I pracuje – cztery semestry w roku bez żadnych przerw. W niedzielę kończy sesję, w poniedziałek zaczyna kolejny semestr. Ciężko studiuje do późnych godzin nocnych, a umożliwia mu to biblioteka otwarta do północy w tygodniu i 22-ej w weekendy. Nie ma czasu, ani pieniędzy na rozrywki. Śmiało mogę powiedzieć, że studenci MDI prezentują dużo wyższy poziom niż studenci SGH, są solidni, pomocni, otwarci i ciekawi świata. To przyszła elita finansowa i intelektualna Indii, i na taką są szkoleni.

Przychodzi jednak moment, kiedy student MDI musi wyjść ze sterylnego kampusu, zrzuca z siebie koszulę i krawat, przechodzi z angielskiego na hindi albo swój język regionalny. Następuje zderzenie rzeczywistości uczelnianej albo z wymiany zagranicznej z brudną hinduską ulicą, wyciągającą po rupie czarne łapska na każdym kroku. Mój brodaty sąsiad z akademika twierdzi, że bardzo go drażni brud uliczny i stara się nie wyrzucać śmieci za siebie, tylko donieść je do najbliższego śmietnika (czyli de facto z powrotem na MDI). Zdarza się jednak, że po kilku godzinach noszenia puszki w ręku ma dość, i rąbnie to na chodnik jak za dawnych czasów. Nie je w przypadkowych miejscach, bo jest tam brudno, sprzedawcy nie myją dokładnie rąk, i można złapać wszelkiego rodzaju choroby.

Z kolei Akinsh twierdzi, że otrzymał dzięki wysiłkowi rodziców wspaniałą edukację, że jest coś winien innym pokoleniom i na bazie tego chce zmieniać Indie na lepsze i bardziej nowoczesne. Że to jest cel większości studentów.. Kiedy obserwuję jednak w Gurgaon biurowce Adidasa, Citibanku, centra handlowe oblepione ze wszystkich stron slumsami, hinduskich biznesmenów jeżdżących klimatyzowanymi SUV-ami od klimatyzowanych apartamentów do klimatyzowanego wieżowca i patrzących z niesmakiem na biedniejszych od siebie, mam wątpliwości, czy nowoczesność prędzej czy później nie przegra w Indiach z mentalnością.

Student MDI nie pójdzie do pracy w kiepsko płatnej administracji, tylko do biznesu, bo w Indiach najważniejsza jest rodzina, a to rodzina sfinansowała jego studia. To jej jest coś winien. Poza tym absolwent MDI jest głównie produktem kultury zachodniej. Tych studentów jest garstka, a morze biedy atakuje nowoczesność i kampus ze wszystkich stron. Jak dla mnie ich walka jest beznadziejna i skazana na porażkę.

Akinsh jako student pierwszego semestru ma jednak prawo do bycia idealistą.